""Το Αρχοντικό της σιωπής" / Κεφ. 14 (Συμμετοχή στο δρώμενο: "Μια Ιδέα-Μια Έμπνευση #3)

 "Το Αρχοντικό της Σιωπής"

Δείτε τα προηγούμενα

Κεφάλαιο 1ο

Κεφάλαιο 2ο

Κεφάλαιο 3ο

Κεφάλαιο 4ο

Κεφάλαιο 5ο

Κεφάλαιο 6ο

Κεφάλαιο 7ο

Κεφάλαιο 8ο

Κεφάλαιο 9

Κεφάλαιο 10ο

Κεφάλαιο 11ο

Κεφαλαιο 12ο

Κεφάλαιο 13ο

Σύνδεση με το προηγούμενο:  Βγαίνει μια προσωρινή απόφαση για τον Ιάκωβο, με την οποία παραμένει έγκλειστος στο νοσοκομείο υπό φρούρηση. Δεν αίρεται η ποινική του ευθύνη, προς το παρόν καθίσταται ανίκανος προς απολογία μέχρι την επανεκτίμηση της κατάστασης.

Στο παρασκήνιο των δράσεων, οι Ιταλοί υπονοούν ότι έχουν ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας με τον "διάδοχο" του δολοφονημένου Ανδρέα Καψή στην υλοποίηση των σχεδίων τους.

Τα πάντα αλλάζουν άρδην όταν το παλιό τροχαίο της Βαλεντίνης επανέρχεται στην επιφάνεια. Ένας φίλος και συνάδελφος του δολοφονημένου Νίκου Διονυσίου, εξομολογείται στον ποινικολόγο Διοφάντους ότι γνώριζε για την υπόθεση.

Το "τροχαίο" δεν ήταν ατύχημα αλλά σχεδιασμένη δολοφονία, στην οποία χρησιμοποιήθηκε ο Διονυσίου ως όργανο. Η είδηση, όπως είναι φυσικό, προκαλεί συναισθηματικό σοκ στην οικογένεια.

Όλοι φωτογραφίζουν ως δράστη στο παρασκήνιο τον νόθο γιο του Στέφανου Καψή. Στις έρευνές του, ο ποινικολόγος Διοφάντους, ανακαλύπτει ότι ο δικηγόρος, που είχε αναλάβει τότε την υπεράσπιση του οδηγού Διονυσίου, δούλευε στο γραφείο του Δημήτρη Ερμόλαου.

Κεφάλαιο 14

Το στοιχείο ότι ο δικηγόρος, που είχε αναλάβει στην εκδίκαση του τροχαίου της Βαλεντίνης, την υπεράσπιση του Νίκου Διονυσίου, ο Παναγιώτης Δέλβης, είχε δουλέψει πριν στο γραφείο του Δημήτρη Ερμόλαου, έπεσε στην οικογένεια με μεγάλο κρότο, αμηχανία αλλά και πάρα πολλά ερωτήματα. Η εμπειρία του Διοφάντους προσπάθησε να διαχειριστεί κάθε άναρχη και ύποπτη σκέψη, που περνούσε από το κεφάλι τους.

“Κοιτάξτε, σίγουρα είναι ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο. Ο Δέλβης, ο συνήγορος του Διονυσίου, είχε προηγούμενη επαγγελματική σχέση με το δικηγόρο του θείου σου, Βαλεντίνη. Όμως αυτό δεν αποδεικνύει κάτι έτσι; Μπορεί να είναι μια απλή σύμπτωση…”

“Κύριε Διοφάντους, έχω την εντύπωση ότι σε αυτήν την ιστορία, που ζούμε, μια τέτοια σύμπτωση, δεν είναι τόσο αθώα!”, διέκοψε ο Αργύρης.

“Πες τη γνώμη σου, την ακούμε”, τον προέτρεψε ο ποινικολόγος και όχι τυχαία. Πλήρως ενήμερος πλέον όλων των πτυχών αυτής της ιστορίας, είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στο ένστικτο και στη συγκρότηση του Αργύρη.

“Ας προσπαθήσουμε να ενώσουμε τις δύο αυτές ιστορίες. Έχουμε ένα πρόσωπο, που έχει έννομο ακόμα και εκδικητικό κίνητρο, αν θέλετε, να βάλει χέρι στην περιουσία και κατ’ επέκταση στο αρχοντικό, σωστά;”

Δεν μπορούσαν παρά να συμφωνήσουν. Ο Αργύρης συνέχισε.

“Πρώτος στόχος, να βγει απ’ τη μέση η Βαλεντίνη. Δόξα το Θεό, άκαρπος! Μετά την αποτυχία, σταματά κάθε δραστηριότητα γιατί μπορεί να τραβήξει ύποπτα βλέμματα. Ερχόμαστε σήμερα. Βγαίνει απ τη μέση ο Διονυσίου, ο οποίος και ήξερε και εμφάνισε άκρως επικίνδυνες τύψεις ή ακόμα μπορεί και να τον εκβίασε. Έρχεται η σειρά του Άνδρέα Καψή. Μένει το αγκάθι της Βαλεντίνης, πάλι”

Τον παρακολουθούσαν με θαυμασμό. Ο Διοφάντους επιβεβαίωνε σιωπηρά μέσα του, την εκτίμησή του για αυτόν.

“Ο Καψής έχει δεσμεύσεις με την Ιταλική εταιρεία, η οποία τηρεί σιγή ιχθύος. Τι διάβολο, δεν ανησυχούν αυτοί οι άνθρωποι; Ένα ολάκερο πρότζεκτ τινάζεται στον αέρα και δεν κινείται φύλλο;”

“Τι υπονοείς παιδί μου;” ρώτησε ο Γιώργος.

“Υπονοώ ότι ο επίδοξος συνεχιστής της περιουσίας του αρχοντικού έχει ανοιχτό δίαυλο μαζί τους!”

“Πολύ ενδιαφέρον!” ακούστηκε ο Διοφάντους να μουρμουρά.

“Πιθανόν λοιπόν, λέω πιθανόν να εμφανίζεται εκείνος ως ο πωλητής ή ο συνεργάτης που διαδέχεται τον Καψή!”

“Άρα οι Ιταλοί και οι συνεργάτες τους, πρέπει να ξέρουν!” σχολίασε η Βαλεντίνη.

“Λογικά ναι!”

“Συνέχισε παιδί μου!” προέτρεψε η Ελένη.

“Ο άνθρωπος αυτός επιδιώκει, με λύσσα, να βγάλει απ’ τη μέση τη Βαλεντίνη. Στην πορεία τού προέκυψα και ...εγώ! Να την προσβάλει νομικά, να την εξουδετερώσει, να ακυρώσει τα δικαιώματά της”

“Ο Ιάκωβος του χαλάει τα σχέδια εδώ!” τονίζει ο Διοφάντους “...και θα προσπαθήσει να τον ακυρώσει κι αυτόν! Να τον βγάλει ανίκανο προς ομολογία”

“Μόλις θα το έλεγα!” είπε ο Αργύρης.

“Και αυτό ακριβώς κάνει με τρόπο προσεκτικό, όχι προκλητικό…” σχολίασε πάλι χαμηλόφωνα ο Διοφάντους.

“Ποιος;” πετάχτηκε η Βαλεντίνη.

“Ο Ερμόλαος κύριε Διοφάντους, έτσι δεν είναι; Πείτε το!”

Ο Διοφάντους αναγκάστηκε να συμφωνήσει.

“Μη βιάζεστε!” τους είπε ...”τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται πολλές φορές!”

“Τι θα κάνουμε;” επανήλθε η Βαλεντίνη. Ο Διοφάντους ανέλαβε την καθοδήγηση.

“Πρώτα να μάθω κάποια πράγματα για τον Ερμόλαο….”

“Κύριε Διοφάντους! Πρέπει να κινηθούμε εκεί που σταματήσαμε εγώ με την κυρία Ελένη!”

“Τι εννοείς;”

“Το ίδρυμα! Πρέπει να ρίξετε τις έρευνές σας εκεί. Πρέπει να βρούμε αν ο Ερμόλαος μπορεί να έχει την παραμικρή σχέση και γιατί τότε εμποδιστήκαμε να το κάνουμε”

“Θα το κάνουμε, Αργύρη. Όπως και θα έχουμε και το πεδίο των Ιταλών ανοιχτό”

Ο Διοφάντους σε ρόλο “στρατηγού”

Ο έμπειρος ποινικολόγος, έγινε πλέον ο νομικός οδηγός τους. Η σχέση του με τον πατέρα της Βαλεντίνης δεν ήταν μόνο επαγγελματική, ήταν καθαρά φιλική και αυτά τα συναισθήματα μεταφέρθηκαν και στη σχέση του με τους υπόλοιπους.

Ο Αργύρης με την Ελένη, του μίλησαν για την Άννα Στεργίου, την κοινωνική λειτουργό του ιδρύματος, η οποία χειριζόταν την υπόθεση της Μαριλίζας Ξένου. Τον ενημέρωσαν αναλυτικά για την αντίδραση του προϊσταμένου του ιδρύματος στην τότε επίσκεψη τους.

“Είναι λογικό να είναι αρνητικός. Τέτοιες πληροφορίες δεν δίνονται παρά μόνο με νομικές ενέργειες”

“Θα κάνουμε κάτι, τι γνώμη έχετε;” τον ρώτησε η Βαλεντίνη.

“Θα κάνω ναι! Όχι γιατί θα έχουμε αποτέλεσμα. Θα κάνουμε μια αίτηση, εκ μέρους σας, να διερευνηθεί η υπόθεση της υιοθεσίας. Έχετε έννομο συμφέρον να το ζητήσετε. Εμφανίζεται νέος κληρονόμος του Στέφανου Καψή. Βέβαια η διαδικασία είναι αργή, δεν περιμένω άμεσα αποτελέσματα από εκεί και εμείς βιαζόμαστε. Αυτό που θέλω να κάνω είναι να βάλω πίεση σε αυτόν το γιο…”

“Τι εννοείτε;”

“Εννοώ ότι είμαι σίγουρος, όπως και εσείς ότι υπάρχει ανοιχτός δίαυλος μεταξύ του προϊσταμένου και του άντρα αυτού. Σίγουρα θα πληροφορηθεί τις ενέργειές μας. Αυτό του βάζει ψυχολογική πίεση και κάθε τέτοια ενέργεια μπορεί, λέω μπορεί να τον οδηγήσει σε λάθη”

Ο Διοφάντους έδωσε τις σχετικές οδηγίες και εντολές στο γραφείο του στην Αθήνα, να καταθέσουν τη σχετική αίτηση στο ίδρυμα, όπως το συμφώνησαν. Από την άλλη στάθηκε στα σημεία πάνω στα οποία έπρεπε να δουλέψουν.

“Πρέπει να χτυπήσουμε τις κατηγορίες εναντίον σας. Ξεκινώντας από την φαινομενικά πιο αδύνατη, πιο ευάλωτη. Και αυτή είναι της Βαλεντίνης. Πάει πακέτο με αυτή του Αργύρη. Και να θυμάστε ότι ο ένοχος νοιάζεται βασικά και καίγεται για την κατηγορία απέναντι στη Βαλεντίνη. Σε αυτήν επικεντρώνει το κίνητρό του. Και εδώ έχουμε δύο στόχους: Το μάρτυρα που λέει ότι σε είδε, Βαλεντίνη, που βασικά είναι ψευδομάρτυρας…”

“Σίγουρα…”

“Και η ιστορία με το φουλάρι σου! Από εκεί θα ξεκινήσουμε. Ο σκευωρός ψάχνει εναγωνίως κάτι δικό σου. Έχει κάνει το σχέδιό του και θέλει αυτό το στοιχείο να το φυτέψει στο γραφείο του θείου σου. Θέλω να θυμηθείς πού το ένιωθες πάνω σου τελευταία φορά”

Του είπαν για τα δύο μαγαζιά που πήγαν εκείνο το βράδυ. 

“Κάτι μου λέει ότι εκεί ...εξαφανίστηκε το φουλάρι σου και όχι τυχαία. Δώστε μου τα ονόματα, θα πάω εγώ και στα δύο…”

“Και τι θα κάνετε;” ρώτησε ο Αργύρης.

“Θα ζητήσω να ψάξουν στις κάμερες, όμως θέλω ακριβείς ημερομηνίες”

Ο Ισίδωρος Διοφάντους, κέρδιζε ολοένα και περισσότερο το σεβασμό και την εκτίμησή τους. Στο πρόσωπό τους άρχισαν να νιώθουν τη σιγουριά που είχαν παντελώς χάσει. Ο άνθρωπος αυτός τους έδωσε ελπίδα, ήταν ο δικός τους “στρατηγός” στον αγώνα για την αλήθεια. Τηλεφώνησε στην Αθήνα. Έδωσε στο Ζήση το όνομα του μάρτυρα της βραδιάς του φόνου. Ζήτησε ότι στοιχεία έχουν για αυτόν από το ποινικό του μητρώο. Οι προσβάσεις του στην Αστυνομία θα είχαν πάλι δουλειά.

Στο μεταξύ δεν άργησε να έρθει και μια πλήρης αναφορά των συνεργατών του Διοφάντους για τον Δημήτρη Ερμόλαο. Καταξιωμένος επαγγελματικά, ένα άρτια οργανωμένο γραφείο στην Αθήνα. Γεννημένος το 1968 στην Αθήνα, σήμερα 56 ετών. Δεν είχε κάνει οικογένεια και οι φήμες τον έφεραν ως γοητευτικό και δυναμικό άντρα με αρκετές επιτυχίες στο γυναικείο φύλο. Από τους γονείς του δεν ζει κανείς, συνεπώς μιλάμε για τον απόλυτο εργένη. Τα τελευταία χρόνια συνδέθηκε με τον Ανδρέα Καψή, του οποίου και ανέλαβε όλη τη νομική εκπροσώπηση. Ανερχόμενο πρόσωπο δίπλα του, τον χαρακτηρίζουν εξ απορρήτων συνεργάτη και φίλο του. Οι επιρροές του σημαντικές τόσο σε πολιτικά όσο και σε επιχειρηματικά πρόσωπα και χώρους. Ο Ζήσης δεν μπόρεσε να βρει κάτι άλλο, που θα ξεχώριζε το ενδιαφέρον τους. 

Στο μεταξύ, ενημέρωσε τον Διοφάντους ότι κατέθεσαν επίσημη αίτηση προς το κέντρο βρεφών, εκπροσωπώντας την οικογένεια Καψή και συγκεκριμένα την Ελένη Καψή, τη μητέρα της Βαλεντίνης ως πρόσωπο με άμεσο και έννομο συμφέρον στην υπόθεση. Η στρατηγική και τακτική “μηχανή” του ποινικολόγου είχε πάρει κυριολεκτικά φωτιά σε όλα τα επίπεδα.

Εκνευρισμός στο παρασκήνιο

“Καλησπέρα… εγώ είμαι”, ακούστηκε σοβαρή η φωνή του προϊσταμένου του κέντρου βρεφών στο τηλέφωνο. Ο άντρας στην άλλη άκρη της γραμμής ανταποκρίθηκε με ενδιαφέρον. Ο προϊστάμενος ήταν αποκαλυπτικός:

“Παραλάβαμε νομότυπα αίτηση νομικής διερεύνησης της υιοθεσίας!”

Ο άλλος έδειξε μια ταραχή.

“Την περίμενα! Αυτός ο σατανάς ο Διοφάντους ξεκίνησε και ανακατεύει τα πάντα, που να τον πάρει ο διάολος…”

“Έπρεπε να το περιμένεις. Αφού έφτασαν ως εδώ, κάποια στιγμή θα το έκαναν. Τι σήμερα, τι αύριο…”

“Θέλει να με βρει… είναι ολοφάνερο…”

“Και φυσιολογικό. Εμείς δεν έχουμε περιθώρια. Είμαστε αναγκασμένοι να πράξουμε τα δέοντα. Δεν έχουμε και πολλές δυνατότητες…”

Η φωνή του άλλου το τηλέφωνο πρόδωσε εκνευρισμό.

“Δεν έχεις ζημιωθεί μ’ αυτήν την ιστορία, φρόντισε λοιπόν να κωλυσιεργήσεις. Την ώρα και τη στιγμή της αποκάλυψης θα την έχω εγώ και στο χρόνο που θέλω. Κοίτα λοιπόν να τους καθυστερείς!”

Ο προϊστάμενος έδειξε να δυσφορεί αλλά δεν είπε τίποτα. Συμφώνησε και έκλεισε το τηλέφωνο.

Ο άντρας έμεινε μόνος στο γραφείο του. Ήταν ταραγμένος παρά το ότι προσπαθούσε να μην το δείξει. Ξέσφιξε αρκετά τον κόμπο της γραβάτας του γιατί ένιωθε κάτι σαν να πνίγεται. Σηκώθηκε, έβαλε ένα ουίσκι και άρχισε να βηματίζει στο εσωτερικό του, μονολογώντας:

“Πάτε να μού τη φέρετε… καταραμένοι… καλά σάς είχα στριμώξει… μέχρι που ήρθε αυτός ο κωλόγερος και παριστάνει τον ήρωα για να σάς γλιτώσει!”. Χτύπησε το χέρι του στο γραφείο δυνατά.

“Και έχεις και τους Ιταλούς που συννέφιασαν και πάλι… με το δίκιο τους! Πρέπει κάτι να κάνω… Αυτή πρέπει να βγει απ’ τη μέση… Ααααχ αν δεν ήταν έτσι οι καταστάσεις, τη γλίτωσε μια φορά τότε αλλά την επόμενη θα μπορούσε να μην είναι τόσο τυχερή! Καταραμένοι!”

Ούρλιαξε αλλοπρόσαλλα μέσα στο γραφείο. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του είχαν αλλοιωθεί. Μια νοσηρή κακία είχε απλωθεί παντού, τα μάτια του έκαιγαν και έβγαζαν σπίθες. Γύρισε και πρόσεξε ένα ελαφρύ τρέμουλο στα δάχτυλα του αριστερού του χεριού.

Ήταν καιρός να ξεκινήσει τον κύκλο της αντεπίθεσής του. Το δάχτυλό του άρχισε να πληκτρολογεί στο κινητό του τηλέφωνο. 

Ο τοίχος που ραγίζει

Όλοι στην οικογένεια ζούσαν στον πυρετό των εξελίξεων. Τα μέτωπα πλέον είχαν ανοιχτεί, ο αγώνας τους για την αλήθεια είχε ήδη ξεκινήσει. Όμως ο ερχομός αυτής της μέρας ήταν μοιραίο να δώσει κάτι ανέλπιστο, κάτι απρόσμενο. 

Θα ζύγωνε μεσημέρι όταν το κινητό τηλέφωνο του Αργύρη σχημάτισε στην αναγνώριση κλήσης το όνομα του Ιορδάνη Αρμένη. Ήταν ο πελάτης τους στο γραφείο από παλιά. Ο άνθρωπος, που έμμεσα είχε καλέσει μάλλον προειδοποιήσει τον Αργύρη να σταματά να ψάχνει τη θαμμένη ιστορία του Στέφανου Καψή με τον νόθο γιο του. Μια παραίνεση, που τότε ο Αργύρης συζήτησε με την Βαλεντίνη, έχοντας παραξενευτεί σε μέγιστο βαθμό. Ο Αρμένης ήταν 64 ετων, ώριμος, υπεύθυνος άνθρωπος και επαγγελματίας από αυτούς που μπορούσες να έχεις εμπιστοσύνη στην εντιμότητά τους.

Ο Αργύρης παραξενεύτηκε. Πριν αποδεχτεί την κλήση, έδειξε το όνομα του καλούντος στη Βαλεντίνη δίπλα του. Παρόμοια έκπληξη σχηματίστηκε και στο δικό της πρόσωπο. Ο Αργύρης απάντησε.

“Ιορδάνη; ...καλημέρα”

Ακολούθησαν λίγες κουβέντες τυπικές και στη συνέχεια…

“Αργύρη...έμαθα τα δικά σας και λυπάμαι… ειλικρινά, πώς είναι η Βαλεντίνη;”

“Πώς να είναι; Τυλιγμένη σε μια κόλλα χαρτί. Μια σκευωρία, Ιορδάνη, όλα είναι μια καλοστημένη σκευωρία από μια καλά κουρδισμένη ομάδα ανθρώπων… παλεύουμε προσπαθούμε, είναι δύσκολα τα πράγματα αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς”

“Ήθελα να ‘ξερα πώς έμπλεξες έτσι να είσαι βασικός κατηγορούμενος για το φόνο του Καψή. Όταν το άκουσα πραγματικά τρελάθηκα…”

Ο Αργύρης έβγαλε μια πίκρα.

“Ιορδάνη, θυμάσαι τότε στην Αθήνα, που μού είπες να μην ψάχνω άλλο τότε στο ίδρυμα; Που μού είπες να το αφήσω; Τώρα, όπως βλέπεις με κατηγορούν εμένα για φόνο και τη Βαλεντίνη για συνέργεια. Ιορδάνη… σε ικετέυω, στο όνομα της φιλίας μας. Είναι σίγουρο ότι αυτό που περνάμε σήμερα δεν είναι άσχετο από την ιστορία του νόθου παιδιού του Στέφανου Καψή. Αν ξέρεις κάτι… αν έχεις την παραμικρή πληροφορία… τώρα είναι η ώρα!”

Η έκκληση του Αργύρη ήταν δραματική. Για κάποια δευτερόλεπτα μεσολάβησε μια παράξενη σιωπή ανάμεσά τους. Μετά ακούστηκε ήρεμη η φωνή του Ιορδάνη Αρμένη.

“Σού είπα τότε να μείνεις μακριά από όλο αυτό γιατί ήξερα ότι δεν ήσουν έτοιμος… ότι αυτή η ιστορία είναι πολύ έξω και πάνω από σένα…”

“Εντάξει από μένα Ιορδάνη, συμφωνώ, αλλά για τη Βαλεντίνη; Για τους γονείς της;”

“Δεν σε πήρα σήμερα τηλέφωνο μόνο για να μάθω τι κάνεις, Αργύρη…”

Ο Αργύρης έμεινε μετέωρος με την αγωνία να τον κατακλύζει.

“Τι θες να πεις, Ιορδάνη;”

Ο άλλος κόμπιασε λίγο.

“Ναι, είχα αποφασίσει να μη σάς μιλήσω αλλά τώρα τα πράγματα άλλαξαν. Και δεν υπάρχει περίπτωση να σάς αφήσω να χαθείτε σαν σκυλιά στο αμπέλι. Ότι μπορώ θα κάνω…”

“Ιορδάνη… ξέρεις! Ιορδάνη ξέρεις, το νιώθω! Για όνομα του Θεού, σε παρακαλώ μίλα, δεν έχουμε πολλά περιθώρια. Ο άνθρωπος αυτός είναι αδίστακτος, το βλέπεις. Το τροχαίο της Βαλεντίνης δεν ήταν τυχαίο… να τη σκοτώσει ήθελε…”

“Πώς το έμαθες αυτό; Δεν είναι δυνατόν!” ρώτησε θορυβημένος ο άλλος.

“Η πηγή είναι έγκυρη, Ιορδάνη. Και μετά ο τύπος σκότωσε και τον οδηγό του αυτοκινήτου… Και δεν σταμάτησε εκεί. Έβγαλε τον Καψή απ’ τη μέση, έμπλεξε εμάς… ποιος ξέρει τι ακολουθεί…”

“Πώς ξέρεις ότι είναι το ίδιο πρόσωπο, Αργύρη;”

“Τα κίνητρα, Ιορδάνη, φωνάζουν τα κίνητρα! Γι αυτό σου λέω, πες μας σε παρακαλώ!”

“Έτσι κι αλλιώς αυτό είχα πρόθεση να κάνω, τώρα με όσα προσέθεσες, με κάνεις πιο αποφασισμένο”

Μια βαθιά ανάσα ανακούφισης βγήκε αβίαστα από τον Αργύρη.

“Ιορδανη άκουσέ με! Δίπλα μου είναι και η Βαλεντίνη και οι δικοί της αλλά να φωνάξω και τον δικηγόρο μας. Για να μην κάνω μεταφορά, σε παρακαλώ μπορείς να κάνουμε μια βιντεοκλήση; Πού βρίσκεσαι;”

“Στο γραφείο…”

“Έμπα στο skype σε παρακαλώ να έχουμε μια ζωντανή συνομιλία, είναι αλλιώς όλο αυτό”

Ο Αρμένης συμφώνησε. Σε λίγο κάποιος θα μπορούσε να δει ένα παράξενο θέαμα στο σαλόνι του αρχοντικού. Ο Αργύρης, η Βαλεντίνη, οι γονείς της και ο Διοφάντους κρέμονταν όλοι μπροστά από μια οθόνη στο λαπτοπ της Βαλεντίνης. Ο Ιορδάνης ξεκίνησε την αφήγησή του. Μια αφήγηση, που ήταν μοιραίο να αλλάξει τα πάντα στις ζωές τους:

“Το 1986 έμελε να είναι μια πολύ καλή χρονιά τότε στη δουλειά μου. Είχα ξεκινήσει καλά, είχα κάνει ένα καλό όνομα στη δουλειά. Τότε γνωρίστηκα με έναν πελάτη. Ήταν τότε 50 χρονών. Ένας ευγενέστατος, μετριοπαθής άνθρωπος, οικογενειάρχης. Με μεγάλη οικονομική επιφάνεια. Μού είχε ζητήσει να βρω ένα καλό ακίνητο γιο το γιο τους. Ήταν τότε 15 χρονών, έφηβος και ήθελε να τακτοποιήσει τη ζωή του. Στις όλες τότε επαφές μας, γνώρισα τον νεαρό. Ζωηρό παιδί με ατίθασα χαρακτηριστικά αλλά δυναμικός και θα έλεγα και θρασύς. Εκείνο, που μού έκανε τότε εντύπωση ήταν η μεγάλη αδυναμία που του είχαν. Δεν του χαλούσε χατήρι με αποτέλεσμα αυτή η νοοτροπία να ήταν αρνητικά εμφανής στο θρασύ έφηβο.

Κάποια στιγμή δεν άντεξα και του το πέταξα. Τού μίλησα ότι τον κακομαθαίνει και δεν θα βγει για καλό…”

Ο Αρμένης έκανε ένα μικρό διάλειμμα. Ήπιε λίγο νερό και συνέχισε. 

“Τότε έμαθα ότι ο νεαρός δεν ήταν βιολογικό παιδί τους! Στην προσπάθειά του να μου δικαιολογήσει την ελλειμματική του συμπεριφορά αδυναμίας, μου εξομολογήθηκε την αλήθεια. Με τη γυναίκα του δεν μπορούσαν να κάνουν παιδί, είχαν κάποιο ιατρικό θέμα. Έτσι τότε αποφάσισαν να υιοθετήσουν ένα παιδί…”

“Πότε έγινε αυτό, Ιορδάνη;” ρώτησε ο Αργύρης.

“Κάπου στα 1970, στην Αθήνα… απευθύνθηκαν στο κέντρο βρεφών, δήλωσε άμεσα ενδιαφέρον να υιοθετήσουν ένα παιδί. Ήταν τέτοια η παρόρμησή τους, που δεν δίστασαν να πληρώσουν μαύρα λεφτά για να καλύψουν κάθε παρανομία στην υιοθεσία αν αυτή κολλούσε κάπου”

Ο Αργύρης κοιτάχτηκε με τη Βαλεντίνη και τη μητέρα της στα μάτια ενώ ο Αρμένης συνέχιζε:

“Και βρέθηκε ένα μωρό. Αγνώστου πατρός, το είχε εγκαταλείψει η μητέρα του. Δεν μού είπε τις αρχικές λεπτομέρειες, τις άφησε για αργότερα. Έτσι βρέθηκαν με ένα μικρό αγόρι, ένα παιδί, που τόσο λαχταρούσαν”

Οι καρδιές όλων άρχισαν να χτυπούν δυνατά. Πως είναι όταν ο άνεμος δυναμώνει καθώς χαμηλώνουν τα σύννεφα στον ουρανό έτοιμα να ξεφορτωθούν την καταιγίδα που έρχεται.

“Τι έμαθες μετά, Ιορδάνη;” ρώτησε η Βαλεντίνη με έναν κόμπο στο λαιμό. Τον ίδιο κόμπο ένιωσε και ο ίδιος. 

“Κάποια εποχή λίγο αργότερα τον είδα αναστατωμένο. Μεταξύ μας είχε αναπτυχθεί μια στενή σχέση εμπιστοσύνης. Τότε έμαθε την πλήρη αλήθεια για τους γονείς του παιδιού του. Ο πατέρας του παιδιού ζούσε και μέσω του ιδρύματος ζητούσε να μάθει στοιχεία για την τύχη του παιδιού του. Η μάνα του είχε πεθάνει πολύ νωρίτερα. Θορυβήθηκαν αλλά ευτυχώς άδικα. Ο πατέρας του παιδιού δεν τον ενόχλησε ποτέ! Του είχαν πει από το κέντρο βρεφών ότι δεν θα το έκανε ποτέ. Ήταν πρόσωπο με σημαντική επιφάνεια και αναγνωρισιμότητα και δεν ρίσκαρε. Μονάχα ηθικά ήθελε να ήξερε την τύχη του παιδιού του. Όταν έμαθε σε ποια χέρια ήταν ησύχασε…”

Στον αέρα επέστρεψε εκείνη η παράξενη σιωπή που τελευταία συνόδευε συνεχώς το μεγάλο αρχοντικό. Όλοι κρατούσαν τις ανάσες τους! Όλοι μέσα τους έκαναν σκέψεις αλλά κανείς δεν έπαιρνε την πρωτοβουλία να ρωτήσει. Ο Αργύρης ήταν εκείνος που είχε πάλι τη δύναμη.

“Και γιατί Ιορδάνη, προσπάθησες τότε να με σταματήσεις, να με αποτρέψεις να ψάξω περισσότερο;  Τι ήταν αυτό που σε ώθησε σε μια τέτοια απόφαση. Τι είναι αυτό το παραπάνω που ήξερες, Ιορδάνη;”

Λίγες σταγόνες ιδρώτα είχαν σχηματιστεί στο μέτωπο του Αρμένη και μάλιστα γυάλιζαν χαρακτηριστικά μέσα από την οθόνη του υπολογιστή.

“Ο θετός γιος μεγάλωσε, Αργύρη! Και εγώ τύχαινε να μαθαίνω γι αυτόν. Στην αγορά φάγαμε τα χρόνια μας, το ξέρεις. Και τα όσα μάθαινα γι αυτόν το γιο, που τώρα πια είχε εξελιχτεί σε έτοιμο άνθρωπο, δεν μου άρεσαν καθόλου. Το ήθος του, οι πρακτικές του, η ζωή του η ίδια, οι μέθοδοί του. Είχα μάθει τόσα πράγματα και είχα σχηματίσει άποψη γι αυτόν”

“Και λοιπόν; Τι σχέση θα μπορούσε να έχει αυτός ο άνθρωπος με μάς;”

“Φοβήθηκα για σας, για σένα για τη Βαλεντίνη, για την οικογένειά σας. Όταν έμαθα ότι σκαλίζατε πράγματα …. καταλαβαίνεις…”

“Και γιατί αυτά που σκαλίζαμε εμείς βρε Ιορδάνη να ακουμπούσαν στις δικές σου ανησυχίες;” ρώτησε η Βαλεντίνη.

Ο Ιορδάνης έμεινε σιωπηρός, έσκυψε λίγο το κεφάλι του στο πληκτρολόγιο. Η φωνή του του ποινικολόγου Διοφάντους ήχησε δυνατά:

“Κύριε Αρμένη, πείτε μας σάς παρακαλώ το όνομα του πελάτη σας”

Οι στιγμές έγιναν κενό ολάκερο, που ταξίδευε πίσω στο χρόνο. Ο Αρμένης σήκωσε το βλέμμα του στην οθόνη, η φωνή του έτρεμε ελαφρά.

“Αριστοτέλης Ερμόλαος... και το παιδί αυτό είναι ο ….Δημήτρης Ερμόλαος! Γιος του Στέφανου Καψή, αδελφός του Ανδρέα και της Ελένης”

Ακολούθησε το απόλυτο τίποτα. Τα παγωμένα πρόσωπα, τα σφιγμένα χέρια, τα χείλη που είχαν χλωμιάσει από το σφίξιμο, οι ρυτίδες που αυλάκωσαν τα πρόσωπα όλων. 

“Θεέ μου δεν είναι δυνατόν!” ψέλλισε η Ελένη “...δεν μπορεί να είναι αλήθεια”

Ένα ακόμα σοκ έπεφτε πάνω στους ώμους τους. 

“Αυτή δυστυχώς είναι η αλήθεια, κυρία Βαρθαλίτη…” επιβεβαίωσε ο Ιορδάνης για να προκαλέσει έντονη την αντίδραση του Αργύρη. Μια αντίδραση, που περισσότερο ρόλο είχε να τονώσει τους ίδιους παρά να δώσει εξηγήσεις:

“Και γιατί τόσο καιρό Ιορδάνη μάς άφηνες στο σκοτάδι; Γιατί δεν μίλησες; Γιατί τώρα;”

“Αργύρη… όσο κι αν σού φαίνεται παράξενο, φοβόμουν!”

“Φοβόσουν τι; Εσύ τι θα μπορούσες να φοβάσαι;”

“Δεν φοβόμουν για μένα! Για σένα φοβάμαι και τη Βαλεντίνη! Για κάποιο παράξενο λόγο, με φόβιζε αυτός ο άνθρωπος. Είχε πάνω του μια παγωνιά που σε σκοτώνει. Αυτή η επιφανειακή του γαλήνη, αυτό το ανεξήγητο φλέγμα, αυτά τα συναισθήματα σε καταστολή. Είχαν ακουστεί παράξενα πράγματα για εκείνον στην πιάτσα μας… άλλωστε δεν είχα και λόγο να φέρω στο φως κάτι, που αφορούσε βαθιά το παρελθόν”

“Τι ακούγονταν για τον Δημήτρη Ερμόλαο, κ. Ιορδάνη;” ρώτησε ο Διοφάντους.

“Γνωριμίες και διασυνδέσεις με αόρατα παρασκήνια…”

“Επί της ουσίας τίποτα, δηλαδή…” πρόσθεσε ο ποινικολόγος.

“Ο Δημήτρης Ερμόλαος, είναι ένας άνθρωπος φτιαγμένος για την εξουσία και τη νομή της. Μη σας ξεγελάει το ύφος του. Σαν δικηγόρος την είχε αυτή τη φήμη. Κοιμίζει τους αντιπάλους του. Λες και χωρίς να ξέρει, είναι φτιαγμένος από τη σιωπή της μάνας του και την εγκατάλειψη του πατέρα του...”

“Κάτι σημαντικό κ. Ιορδάνη! Τώρα που το είπατε, ο Δημήτρης Ερμόλαος, γνωρίζει την αλήθεια;” ρώτησε ο Διοφαντους.

Κοιτάχτηκαν όλοι μεταξύ τους. Αυτό ήταν κάτι που δεν είχαν σκεφτεί. Το βάρος της είδησης το είχε πάρει από κάτω.

“Αντιλαμβάνεστε όλοι ότι έχει τεράστια σημασία αν ο Ερμόλαος γνωρίζει τον πραγματικό του πατέρα!” 

Ο Αρμένης απάντησε μέσα από τον οθόνη του:

“Αυτό, μέχρι εκείνη την εποχή που εγώ είχα στενές σχέσεις με τον Ερμόλαο, θα πω ότι, όχι! Δεν γνώριζε. Ο θετός του πατέρας και η μάνα του, κρατούσαν το στόμα τους κλειστό. Αν εκείνος έμαθε κάτι, δεν το γνωρίζω και δεν ξέρω και τον τρόπο…”

“Μάλιστα!” Σχολίασε με νόημα, ο Διοφάντους, “...αυτό μάλλον στην πράξη θα το μάθουμε.

Τι σού συμβαίνει, Ελένη; ρώτησε τη γυναίκα του ο Γιώργος. Την είδε να χλωμιάζει και τη φόρτισή της να μεγαλώνει συνεχώς. Την άκουσε να απαντά:

“Ο ερχομός ενός νέου μέλους σε κάθε οικογένεια, ενός αδελφού, φέρνει πάντα χαμόγελο, ελπίδα, φέρνει εκρήξεις χαράς και νοσταλγίας. Σε μας όμως… λες και αυτό το μακρινό παραβατικό παρελθόν του πατέρα μου, να λειτουργεί σαν κατάρα πάνω μας…”

“Κυρία Βαρθαλίτη…” μεσολάβησε ο Διοφάντους, “...καταλαβαίνω πως νιώθετε. Όμως ο Δημήτρης Ερμόλαος είναι ο ετεροθαλής αδελφός σας. Δεν είναι μήτε δολοφόνος, μήτε κακούργος. Αυτό, τουλάχιστον ξέρουμε μέχρι αυτή τη στιγμή…”

“Το πιστεύετε αυτό κύριε Διοφάντους, αλήθεια;”

“Βαδίζουμε με αυτά που έχουμε…Όσον αφορά στο αν ξέρει ή όχι ο ίδιος την αλήθεια για τη ζωή του ή θα καταστραφεί ή…”

“η;”

“ή θα χτυπήσει πρώτος!”

Η είδηση αυτή ήρθε να αλλάξει ριζικά τις ζωές τους. Ήταν απόλυτη, σαρωτική και προκαλούσε άπειρα ερωτήματα και αγωνίες για αυτό που έρχεται. Θα μάθαιναν σιγά-σιγά, θα το ανακάλυπταν. Προς το παρόν, την ίδια ακριβώς στιγμή, που μάθαιναν για αυτήν την τραγική αλήθεια, ο Δημήτρης Ερμόλαος, διάβαινε αποφασισμένος και συγκροτημένος, την πόρτα του γραφείου του Εισαγγελέα της υπόθεσης. Οι κινήσεις του είχαν ήδη σχεδιαστεί καλά και έμπαιναν άμεσα σε εφαρμογή.

“Καλημέρα κ. Εισαγγελέα!”

“Περάστε κύριε Ερμόλαε, ομολογώ σάς περίμενα, καθίστε παρακαλώ…”

Συνεχίζεται...